Nie trzeba chyba nikomu udowadniać przydatności klucza automatycznego z
pamięcią.
Chciałbym więc przedstawić Szanownym Czytelnikom niniej strony moją kolejną konstrukcję.
Na wstępie chcę wyjaśnić, dlaczego zdecydowałem się na takie właśnie
rozwiązanie. Myślę, że wielu z użytkowników klucza z pamięcią korzysta z kilku, rzadziej z
kilkunastu zaprogramowanych tekstów. Myślę ponadto, że funkcja programowania tekstu z
poziomu klawiatury nie często jest wykonywana. Analizując nadawane przeze mnie często powtarzające się teksty stwierdziłem, że nie jest ich zbyt wiele.
Najczęściej oczywiście nadaję
swój znak, szczególnie w trakcie wielokrotnego wołania super dx’a
(100 W out i
wielopasmowa antena drutowa pomiędzy blokami wszystko wyjaśnia). Ponadto w czasie
łączności nadaję standardowe dane – RST, imię, QTH, oraz ponadto uprzejmości,
pozdrowienia i.t.p. Wykorzystywanie w celu nadawania takich tekstów PC-ta jest według
mnie przerostem formy nad treścią, a dodatkowe świecenie monitorem po oczach oraz szum
wentylatorów nie jest przyjemne. Zaprojektowałem więc w chwilach wolnych od innych
obowiązków bardzo prosty, bo zawierający jedynie dwa układy scalone i kilka innych
elementów, klucz z pamięcią siedmiu tekstów o łącznej liczbie ok. 1500 znaków.
Schemat klucza jest przedstawiony na rys. 1. Na kolejnych rysunkach rys. 2. oraz rys.
3. przedstawiono widok płytki klucza, rozmieszczenie elementów na obu stronach płytki oraz
fotografie obu stron płytki wykonanego klucza.
Klucz współpracuje z manipulatorem dwudźwigniowym. Podstawowym elementem
klucza jest mikroprocesor z pamięcią programu typu flash, mianowicie AT89C2051. Program
klucza zajmuje mniej niż 0,5 kB pamięci; pozostała część t,j. ok. 1,5 kB jest przeznaczona
właśnie na siedem tekstów. Liczba siedmiu tekstów może być po niewielkich zmianach w
programie powiększona, i jeżeli ktoś z Czytelników chciałby tego dokonać to udostępnię
oczywiście źródła programu. Trzeba byłoby dodatkowo zmienić obwód elektryczny
ośmioprzyciskowej klawiatury np. na klawiaturę współrzędnościową 4 x 4 dającą 16
przycisków. Ponadto można zrealizować funkcję przełączania banków pamięci,
zwielokrotniając w ten sposób liczbę tekstów. Programowanie tekstów odbywa się w PC, w
asemblerze generującym kod programu. Zastosowany procesor może być wielokrotnie
programowany, więc myślę, że co jakiś czas można sobie pozwolić na zmianę tekstów, jeżeli
zajdzie taka potrzeba. Drugi układ scalony, mianowicie pamięć EEPROM typu AT24C04
służy do przechowywania nastaw klucza. W aktualnej wersji programu w tej pamięci zapisana
jest jedynie informacja o ostatnio nastawionej prędkości kluczowania.
Obwody wejściowe klucza:
1. zasilanie 9 do 15 V:
przewidziano zasilanie klucza z zewnętrznego np. wtyczkowego zasilacza napięcia niestabilizowanego małej mocy,
2. przycisk RESET:
służy do resetowania klucza w przypadku problemów z jego pracą oraz do ustawiania default-owych nastaw klucza (przy jednoczesnym naciśnięciu przycisku STOP),
3. manipulator:
klucz może współpracować z manipulatorem jedno- lub dwudźwigniowym.
W przypadku zastosowania manipulatora dwudźwigniowego jednoczesne naciśnięcie obu
dźwigni powoduje generowanie naprzemienne kresek i kropek, bardzo przydatne przy
nadawaniu „ar” lub „k”. Styki manipulatora powinny być zbocznikowane kondensatorami
ceramicznymi o pojemności ok. 1nF,
4. przycisk „strojenie”:
powoduje zwarcie obwodu kluczowania trx-a np. podczas strojenia nadajnika,
5. przyciski tekstów/stop:
ośmioprzyciskowa klawiatura służąca do rozpoczęcia nadawania
jednego z siedmiu tekstów „TEXT1 – TEXT7” oraz kasowania nadawania tychże tekstów
„STOP” w przypadku stwierdzenia niecelowości nadawania np. przy odsłuchu podczas
pracy trx-a w trybie QSK.
Obwody wyjściowe klucza:
1. Led OK.:
zaświecenie diody wskazuje na poprawne załączenie klucza po włączeniu
zasilania lub po resecie,
2. Led „kluczowanie”:
świecenie diody odwzorowuje kluczowanie trx-a,
3. Gwizdek:
wyjście sygnału monitora kluczowania w postaci sygnału prostokątnego o
częstotliwości ok. 800 Hz generowanego jednocześnie z sygnałem „kluczowanie”; służy
do odsłuchu kluczowania za pomocą przetwornika (dysku) piezoceramicznego; sygnał ten
może być włączany i wyłączany; po resecie klucza monitor jest wyłączony,
4. Do nadajnika:
obwód wyjściowy klucza typu „otwarty kolektor” fototranzystora
znajdującego się w transoptorze U4. Najprawdopodobniej wszystkie współczesne trx-y
mogą być bezpośrednio kluczowane takim obwodem. Obwód zapewnia galwaniczną
separację (zasadniczo niezbędną) klucza od obwodów trx-a.
Opisywany klucz można oczywiście uzupełnić o szereg dodatkowych funkcji bez zmiany obwodu elektrycznego. Jeszcze jest bardzo dużo wolnej pamięci programu klucza.
Opracowałem również program „beacon” realizujący naprzemienne nadawanie informacji o beaconie i sygnału ciągłego.
Rys.1. Schemat klucza
Rys. 2. a). widok płytki klucza, b). rozmieszczenie elementów na górnej stronie płytki, c). rozmieszczenie elementów na dolnej stronie płytki
Rys.3. Zdjęcia płytki strony górnej i dolnej
Użytkuję ten klucz od wielu lat i jestem z niego zadowolony, szczególnie wtedy, gdy
wielokrotnie wołam dx-a. Zrobienie szybkiej łączności z wykorzystaniem tego klucza
sprowadza się do naciśnięcie kilku przycisków. Chciałbym w tym miejscu nadmienić, że
klucz posiada również manipulator, bardzo często przeze mnie wykorzystywany w długich,
nawet kilkugodzinnych „rozmowach” z innymi fanami telegrafii, których jakby z każdym
rokiem coraz mniej. No cóż, czasy się zmieniają, krótkofalarstwo także.
Uzupełnienie:
Załączam plik programu testowego key_test.bin do klucza
W pliku key_test.bin są zapisane następujące teksty:
text1: 599 TU
text2: 5nn 15
text3: 5nn 28
text4: Vy 73
text5: text5
text6: text6
text7: ?
do pobrania plik 
Jeśli zainteresowani kluczem Koledzy życzyli by sobie zestaw własnych tekstów,
proszę o kontakt mailowy ze mną: sp7fcx@op.pl lub amajocha@p.lodz.pl
Pozdrawiam i życzę dużo dx’ów,
Vy 73!
Andrzej SP 7 FCX
sp7fcx@op.pl
|
